Jeroen Echelpoels
Geboren en getogen op een kleine boerderij in de Kempen, is het misschien raar dat ik koos voor een job op de computer, waar ik steeds met nieuwe technologie moet leren werken.
​
Op de rand van het volwassen worden besloot ik niet in de voetsporen van mijn ouders te treden. In de plaats trok ik naar de kunstschool in het verre Limburg. Maar zelfs daar werden mijn creatieve noden niet vervuld—er was daar helemaal niemand die mij visuele effecten kon leren.​
​
De enige die me kon helpen, was ikzelf. Ik koos het moeilijke pad en leerde mezelf VFX van de grond op, gewapend met alleen internettutorials en de werkethiek van een boerenzoon.
Ik had niemand die mij kon helpen, maar dat gaf mij één voordeel: er was niemand om mij te zeggen dat iets onmogelijk was. Er zijn enkel de dingen die ik al kan, en de dingen die ik nog moet leren. En de grens tussen die twee duw ik steeds verder.
​
Na het behalen van mijn master in film begon ik te werken voor iedereen die mijn nieuwe vaardigheden kon gebruiken. En uiteindelijk vond ik ze, de mensen waar ik altijd naar op zoek was: de andere VFX-artiesten. Maar die ontmoeting verliep anders dan gedacht. Ik dacht dat ze mij zouden ontvangen als leerling, maar omdat ik zelf al de lange tocht naar de top van de berg had afgelegd, werdt ik ontvangen als een van hen.
​
Soit, dat was mijn poging om mijn verhaal graver te laten klinken dan het is, normaal ben en een best bescheiden gast. Ik wil gewoon dingen maken met lasers en ontploffingen en zo.
